Naar La Croix de Coste (1814m)

Naar La Croix de Coste weergeven op een grotere kaart


Het is een prachtige dag, dit in tegenstelling tot de weersverwachting.  We gooien meteen al onze plannen om, we gaan nog één wandeling maken deze vakantie. Morgen moeten we tenslotte weer richting Nederland. Onze doel is het kruis wat bij ons boven te zien is, "La Croix de Coste".

Daar gaan we, het pad bij ons boven, dan komen we in het bos uit, waar de bordjes aangeven dat we naar boven moeten. Een pad is niet te zien vanwege de sneeuw, de markering vinden we ook niet. We ploeteren door de sneeuw nog wat verder omhoog in de hoop dat we daar de markering van het pad tegen komen. Helaas, terug naar beneden en het pad richting het meer van Les Saisies volgen. Eens kijken waar we dan uit komen. Zo gauw we het bos uit zijn hebben we weer een normaal pad, het is heerlijk zo in het zonnetje. Dan worden we even stil van het adembenemende uitzicht over Albertville, dat zo'n 25 km van ons vandaan ligt. Dit soort uitzichten maakt het wandelen in deze omgeving zo geweldig. We vervolgen onze weg over het brede pad. Heerlijk om 'downhill' te gaan,  Terwijl ik geniet van de omgeving hoor ik ineens "ohoh" voor me. We lopen namelijk altijd in deze volgorde: mijn man voorop, onze 6-jarige zoon daarachter en ik sluit de rij. Ik let voornamelijk op onze zoon en kijk niet ver vooruit. Ik kijk nu verder het pas af en zie de reden van de "ohoh". Het pad is geblokkeerd door een grote den . Het lijkt erop dat het is meegesleurd door de sneeuw, want het nodige 'puin' ligt er ook.

Dit is even wat anders dan de waterval van een paar dagen geleden.  We staan het zaakje zo eens op te nemen en gaan er dan voor. We zijn op avontuur, en laten ons hier niet door weerhouden. Manlief gaat eerst om een route te vinden die zoon ook kan nemen. Het blijkt allemaal wel mee te vallen, met wat voorzichtig klimwerk komen we aan de andere kant van de puinhoop en kunnen we weer vrolijk onze weg voortzetten. Dit zijn toch wel leuke uitdagingen, zeker voor onze zoon, die vindt dit  een echt avontuur.  Onze tocht gaat verder, en dit was gelukkig het enige echt obstakel op dit pad (ja, je leest het goed, op dit pad).  Ben benieuwd wanneer de gemeente de paden inspecteert en deze obstakels weg haalt. Het winterseizoen is pas een paar dagen geleden afgelopen, dus we zijn wel erg vroeg aan de wandel.

Verder met de wandeling, volgens de kaart moet hier ergens een splitsing zijn, maar waar? Inmiddels loopt onze zoon een zeer steil pad op, want hij wil het bos in. Zowel de markering als de kaart geven aan dat we onze kruising hebben gevonden. We kijken elkaar aan, ja die kleine heeft gelijk, we moeten naar boven. Dat wordt weer zo'n smal, steil pad. Maar we wilden naar dat lruis, dus we gáán. De markering is duidelijk, en daar komen we de volgende obstakels tegen. weer een grote den die het gehele pad blokkeert. En even verderop weer een. De sneeuw heeft hier wel het een en ander veroorzaakt. (die sneeuw is inmiddels op deze hoogte verdwenen). Het lijkt wel of ze willen zeggen "geef op", "ga terug". Nee we luisteren daar niet naar. We hebben 1 doel, en dat is naar het kruis.  En daar hebben we de sneeuw weer.  Zowel het pad als de markering zijn niet meer terug te vinden, op de bonnefooi dan maar. Nog wat  klimmen en we zien weer de route wijzers. La croix nog 10 minuten. Dat trekken we nog wel. Op naar boven, we vinden weer een stuk van het pad terug, maar 10 minuten later zijn we nog niet boven. En dan zorgt de sneeuw er weer voor dat we het pad en de markering kwijt zijn. Onze slogan wordt nu "we zijn er bijna, nog 10 minuten".

We klimmen onze eigen weg naar boven. De zachte sneeuw zorgt ervoor dat onze broekspijpen door weekt zijn, maar zolang onze 6-jarige vrolijk door klimt hoor je ons niet. En uiteindelijk komen we boven, een geweldig uitzicht, we zien wel de zendmast, maar geen kruis. We ploeteren wat verder door de sneeuw, en daar is ie dan het kruis!  Joehoe! We hebben het gehaald. En kijk nu eens, we kunnen vanaf hier ons huis zien! Zoonlief herkent de omgeving, "Kijk Mont Bisanne, met het restaurant daar boven. En daar is de piste naar ons huis!".  Het wordt tijd om naar huis terug te keren. Hierboven staan ook wegwijzers dus we volgen die richting Mont Bisanne, kunnen we altijd via de piste terug naar huis.  Maar ook hier zorgt de sneeuw ervoor dat we het pad niet kunnen vinden.  Dus blik op de piste en die kant op.  Zoonlief heeft een nieuwe manier om naar beneden te gaan, hij gaat gewoon in de sneeuw zitten en glijdt naar beneden. Drijfnat, maar een en al lol.  Uiteindelijk komen we bij de piste aan. Blij dat we bijna thuis zijn, want we zijn moe. Het was wel een prachtige wandeling, met veel afwisseling. Gelukkig was het laatste stuk alleen maar dalen. Van de zomer gaan we dit nog eens lopen, kijken of we dan wel alle paden kunnen vinden.

De berg op: poging 2

De Berg op, poging 2 weergeven op een grotere kaart

Vanochtend is er een sneeuwschuiver op rupsbanden voorbij gereden en bij ons achter naar boven gegaan. Zal dan toch de weg sneeuwvrij gemaakt worden?  Het is mooi weer, dus we gaan voor poging 2, Mont Bisanne op. Afgelopen maandag konden we niet verder vanwege de sneeuw. Dus nu maar eens kijken hoe ver de sneeuwschuiver gevorderd is. Wandelschoenen aan en erop uit.

Vertrekpunt : Ons vakantie appartement "la Perle des Alpes" (we verhuren het ook aan derden als we er zelf niet zijn!) Hoogte zo'n 1570 m. Op onze smartphones hebben we wat GPS apps geïnstalleerd om meteen uit te proberen. Bovenstaande route is gemaakt met My Tracks. Daarover later meer in een andere blog.

We nemen weer dezelfde route als afgelopen maandag, dus de weg achter ons. Nu toch maar even een fotootjes gemaakt op het stuk piste, alleen maar om te laten zien hoeveel sneeuw er nog ligt. En HOERA!  de weg is vrijgemaakt! We kunnen onze tocht voortzetten, er ligt nog wel wat sneeuw, en in combinatie aarde en zon lopen we door de drap. Zolang onze schoenen waterdicht zijn geen punt. Onze 6-jarige springt overal vrolijk in en  zijn broek zit al gauw onder de modder. Gelukkig hebben we een wasmachine in ons appartement, dus van mij mag hij zijn gang gaan. Genietend van het mooie weer en het prachtige uitzicht (we krijgen er geen genoeg van) zien we ineens in de alpenweide een marmot rennen. "Een marmot!" het diertje blijft even stilstaan en zo ziet onze zoon hem ook nog. Onze eerste Alpenmarmot! Dit is weer een mijlpaal. Verder naar boven, we willen tenslotte naar de top. Maar dan verdwijnt de weg weer onder een dik pak sneeuw. Nog even proberen of we erover heen kunnen lopen, maar door de zon is de sneeuw erg zacht en stap je tot aan je knieën erin. Dat werkt dus niet.
We maken rechtsomkeer en gaan weer via de piste naar beneden. Ook hier is de sneeuw een stuk zachter dan afgelopen maandag en zakken we tot aan onze enkels weg in de sneeuw. Zoonlief vindt het prachtig en springt door de sneeuw. Zijn broekspijpen en schoenen zijn inmiddels drijfnat, maar het lijkt hem niet te deren.
Na een klein uurtje in de zon, komen we weer thuis. In de gang schoenen en sokken uit! Zeker die kleine laat hele plassen achter. Meteen sokken en broeken in de wasmachine, en even later hangen die in een heerlijk zonnetje te drogen.

Onze 2e poging naar de top van Bisanne te lopen is niet gelukt, wel zijn we een stukje verder gekomen.  Later in het seizoen als de weg sneeuwvrij is gaat het ons zeker lukken!

De eerste echte wandeling

De route die wij gelopen hebben

De eerste Mei, in Frankrijk een nationale feestdag, de dag van de arbeid. Wij gaan ons ook flink inspannen. Vandaag is onze eerste echte wandeling. De wandelschoenen aan, regenkleding mee (je weet het hier maar nooit), water en wat koekjes met een hoog suiker gehalte.Wandelkaart mee en daar gaan we. Vertrekpunt ons appartement : La Perle des Alpes. Hoogte 1570 m. Vertrektijd 9.30 u. Bij ons boven is het helder,maar enkele meters onder ons zien we een dik wolkendek.

We beginnen rustig en nemen de geasfalteerde weg naar beneden, kunnen we meteen kijken welke chalets er nu bezet zijn. Zullen er niet veel zijn want het is heerlijk rustig op de berg. Langs de skilift "Les Rosières" en dan naar boven. Daar onze zoon wil weten waar we naar toe gaan vertellen we dat we langs "Chalet Bisanne" lopen, het chalet waar we in met Kerst 2010 verbleven met de Franse tak van de familie. Eigenlijk lopen we een stukje van de route van de skibus. Bij richting aanwijzer "Les Drabons" rechts naar beneden. Nog steeds asfalt dus het gaat prima. We lopen nu wel al in de wolken.  Onze 6-jarige ziet genoeg om zich heen wat hem bezig houdt.




In het gehucht "Les Drabons" aangekomen is het even zoeken waar we naar beneden moeten, we vinden een soort van pad en gaan dwars door de alpenweide naar beneden.
Oppassen voor de koeienvlaai, die zijn overal. De beroemde Beaufort koeien zijn nog niet naar boven, maar het zal niet lang meer duren voordat we die hier ook tegen zullen komen. Inmiddels lopen we in een aardig dik wolkendek. Onderaan de weide komen we weer bij de weg, die we nu oversteken. We volgen de gele markering, die op stenen en bomen is geschilderd.  De wandeltocht is tevens een speurtocht geworden. Het pad is niet meer dan een soort van platgelopen gras waar wel eens een kar overheen rijdt. Een route waar veel hutjes cq stallen staan met af en toe zo'n ouderwetse broodoven. Het klapstuk is toch wel een hele oud voertuig op rupsbanden. Wat het precies is weten we niet, maar lijkt ons wel handig in de sneeuw. Het uitzicht is geweldig, af en toe breekt het wolkendek open en zien we de besneeuwde toppen van de "Mirantin" en het dal waar Villard-sur-Doron ligt.

Het pad gaat over in een bospad, eentje waar je stevige schoenen voor nodig hebt. Zolang we dalen gaat het goed, ik vraag me nu al af hoe onze route terug naar boven gaat. Als dat ook zo'n bos pad wordt kan het nog leuk worden. Tijdens mijn middelbare schooltijd ben ik 2 keer naar de Dolomieten geweest op school/wandelkamp, maar daarna niet echt meer actief gewandeld in de bergen. De gele markering kunnen we nog steeds goed vinden dus we lopen nog steeds goed. Het bospad komt uit op een onverhard pad, en we lopen nu weer tussen de alpenweiden. Dit pad heeft ook een rode markering, een ATB route (VTT of Mountainbike).




Naast wandelen, is dit gebied  ook erg bekend voor zijn mountainbike routes en fiets routes. Op de geasfalteerde wegen zien we al veel fietsters, mountainbikers zijn we nog niet tegengekomen. Maar goed ook, want er zijn stukken op deze route dat ik me afvraag hoe een mountainbiker een wandelaar moet passeren.

Het weer klaart inmiddels op, en de wolken drijven weg. Onze alpenpad gaat weer over in een smal bospad, iets dalend, maar zeer goed te doen. Dit pad is ook voor de mountainbiker, en wij vragen ons af hoe ze dat doen. Wij doen ze het niet na. En dan ineens staan we voor de grootste uitdaging hier op de route.Een watervalletje. Normaal zou dit een watervalletje zijn waar je in 2 stappen over wat stenen aan de andere kant bent en het pad weer verder kan volgen. In de zomer ja, maar we zitten nu in het jaargetijde dat al het smeltwater naar beneden raast. Manlief heeft de langste benen dus die mag de boel gaan verkennen terwijl wij met zijn tweetjes toekijken. (Met de videocamera draaiend natuurlijk, mocht ie onderuit gaan hebben we dat op beeld).

2 boomstronken lijken een passage te zijn, maar die liggen erg onstabiel en zijn spekglad. Eerder gevaarlijk dan handig. Uiteindelijk vinden we een mogelijkheid, en pa gaat eerst met zoon. Maar onze 6-jarige is bang en rent weg. Hij kalmeert wanneer we uitleggen dat papa hem optilt, zodat hij niet in de waterval komt te staan. Zo gauw hij aan de andere kant staat, is alle angst verdwenen en vindt hij zichzelf een stoere jongen. Nu ik nog er over heen. Dat lijkt goed te gaan, maar bij de laatste stap is de steen erg instabiel. "Pas op!" hoor ik, maar ik had het ook al gemerkt en had mijn gewicht al verplaatst. Opnieuw voet plaatsen en dan snel de laatste stap. Ik sta ook weer op het droge. De route gaat verder over het bospad en via een alpenpad staan we weer bij een geasfalteerde weg. Deze weg loopt naar ons huis (uiteindelijk) en we volgen deze een stuk omhoog. Onze wandelroute loopt dan weer het bos in, en dan moeten we echt aan het werk, een en al stijgen, het is nog net geen klimwerk. Nu voegen 2 andere wandelaars zich bij ons. Halverwege stoppen we even om wat te drinken, want warm hebben we het wel gekregen. Zoonlief houdt het goed vol en als hij ook nog een complimentje krijgt van onze medewandelaars is al zijn vermoeidheid verdwenen en gaat hij weer stug door. Er lijkt geen einde aan de klim te komen, en dan ineens moeten we door een stuk sneeuw. Maar aan het einde van de paar meter sneeuw ligt weer de geasfalteerde weg, de weg naar huis!  Bij de weg aangekomen zien we door de bomen wat bekende huizen. Nog niet ons huis maar wel die bij ons in het gehucht staan. Uiteindelijk zijn we na 3 uur thuis, 250 meter eerst gedaald en het afgelopen stuk dit weer naar boven geklommen. Moe en bezweet komen we aan. Even onder de douche en dan lekker aan de Franse lunch.

De berg op!

Piste Le Planay

Vandaag nemen we de weg bij ons achter en gaan de berg op. Eens kijken hoever we komen. Het is bewolkt en er is regen voorspelt, dus we moeten de lucht goed in de gaten houden. Op naar boven, het pad is sneeuwvrij dus dat is een meevaller. Zoonlief gaat op onderzoek uit, want hij wil weten of we al op de skipiste zijn, Maar nee, zover zijn we nog niet. Dan ineens komen lopen we tussen 2 sneeuwmuren in. Ja. hoor, dit is de piste. We volgen nog steeds het pad en dat houdt ineens op vanwege de sneeuw. Gisteren hebben we ons ook niet laten weerhouden door de sneeuw, dus we ook nu gaan we de sneeuw op. Deze sneeuw is niet geprepareerd, dat merken we wel daar we tot over onze enkels in sneeuw wegzakken. Gelukkig staan we al snel op de piste, waar we een echtpaar op de klapski (ski de randonnée) tegenkomen.  Die vertellen ons dat we het beste op de piste kunnen blijven daar de besneeuwde weg verderop ook niet geprepareerd is, dus zonder raquettes komen we niet echt verder. Dus dan maar de piste naar beneden. Onze 6-jarige herkent de piste en begint vrolijk af te d(w)alen.  Al gauw  komen we bij onze straat uit (aan de andere kant) en lopen we terug naar huis. We nemen de auto om naar de top van onze berg te rijden en van daaruit wat te wandelen. Maar helaas, ook de weg naar boven is ondergesneeuwd en komen we niet verder. Dan maar terug naar huis voor de lunch. Misschien dat we in Albertville nog wat raquettes in de uitverkoop kunnen scoren. Er is veel in de aanbieding, van ski tot skischoen, snowboard etc, maar geen raquettes. We hebben inmiddels wel een gedetailleerde wandelkaart gevonden en regenponchos voor het geval we midden in een wandeling overvallen worden door een regenbui.

De wandelschoenen uitproberen

Ons eerste voorjaar in ons “La Perle des Alpes”. Van de winter hebben we de omgeving op de ski verkend. Wij zitten op de zuidkant van de berg, dus de sneeuw  is al op veel stukken gesmolten. Aan de andere kant van Mont Bisanne ligt de piste nog volop sneeuw. Maar het ski seizoen is afgelopen vrijdag ( de 27^e april) geëindigd. Les Saisies is uitgestorven. Alleen  restaurant “Les Arcades” is open en een enkele bar.

Afgesloten voor alle verkeer....

Deze vakantie willen we de omgeving te voet verkennen, tevens kijken w e ook naar wat er te doen is op de fiets .Dit om de vraag van een potentiële huurder te kunnen beantwoorden. Voor onze 6-jarige hebben we een paar echte wandelschoenen gekocht en die moet hij nu gaan inlopen.  Een berg verderop ligt een stuwmeer, dus gaan we daar eens kijken. Kunnen we vast wel een leuk wandelingetje maken. Dus op weg naar “Roselend”. We pakken de auto en in Beaufort staat al aangegeven dat 1 van de 3 wegen is afgesloten. De afgesloten weg is een verlengde van de route, dus geen showstopper voor ons. Het is een prachtige dag, zonneschijn en wat wolkjes. Heerlijk. Beneden in het dal is het  heerlijk, het is al gauw zo’n 23 graden Celsius.  De bergwegen zijn goed begaanbaar, we zien een enkele fietser op zijn racefiets de berg beklimmen.  Stoer hoor, iets wat wij hem (voorlopig) niet nadoen.

En dan komen we bij het meer aan. We zien de weg die is afgesloten en dan blijkt de weg die we van plan waren ook te zijn afgesloten. We parkeren de auto voor de 1^e weg, een mooie parkeerplek want de weg ligt vol met sneeuw. Het meer kunnen we zien, met een laag waterpeil, maar de dam zien we niet. We gokken het er op en gaan te voet de afgesloten sneeuwweg op. Manlief voorop (want als die door de sneeuw zakt weten wij dat we eromheen moeten lopen J ) Onze 6-jarige vindt dit geweldig, een echt avontuur.  Langs de weg stromen beekjes smeltwater. Dus de dennenappels erin om te zien hoe hard ze gaan en waar ze stranden.
Bergafwaarts zien we het meer en als we het beboste stuk weg hebben gehad is, is er weer gewoon asfalt. Enkele stukken hebben stromend water, welke niet dikker zijn dan onze zolen dus dat durven we ook wel aan. Er ligt flink wat puin (stukken steen, takken, hout) wat door de sneeuw mee naar beneden is genomen. Voor een auto vervelend, voor de voetganger geen probleem. Maar voor de zekerheid houden we wel de rotswand in de gaten, je weet maar nooit wat er naar beneden dondert.

In de buurt van de dam splitst de weg zich, naar beneden richting dam, naar boven richting panorama op de dam. Natuurlijk gaan we voor de dam, maar al gauw zien we dat de damweg flink onderwater staat. Dus rechtsomkeer en naar boven. Hebben we een prachtig uitzicht. Aan de ene kant zien we de top van de Pierra Menta, die we ook vanuit on huis zien, leuk om nu een andere kant van die top te zien. Als we door het dal kijken zien we in de verte Les Saisies. We maken foto’s in de hoop dat we er iets van kunnen zien.

Dan weer op weg terug naar de auto. Het is wel erg leuk om te daar te wandelen, geen mens te zien, heerlijk rustig. Er zijn maar weinig mensen die ons zullen volgen, iedereen wordt door de sneeuw tegen gehouden. Op de vraag hoe zijn schoenen zitten krijgen we van zoonlief te horen : “Prima”. Dat is goed te horen, kunnen  we de volgende keer bij ons de berg op.

Storm waarschuwing

Na een langere reis dan gewoonlijk (veel files in Duitsland), waren we gelukkig nog op tijd in Annecy om boodschappen te doen. En nu ons laatste stukje, dan zijn we weer "thuis" . Op de radio horen we dat er gewaarschuwd wordt voor zeer zware windstoten met name op grote hoogtes.  Nu dat het hard waait is wel duidelijk te zien aan de omgeving. Alles gaat in eenzelfde richting, en dat ziet er niet echt rustig uit. Bij de berg op rijden merken we gelukkig niets van die harde wind. We hebben dan ook weinig open stukken. Boven op onze berg (1500 m) aangekomen, installeren we ons. Het is heerlijk warm in huis, Pierre heeft daar weer goed voor gezorgd. Orange tv heeft nu ook meer zenders dan voorheen, dus dat gaat ook goed. Even naar Nederland bellen dat we goed zijn aangekomen, hoeft niet, maar weet dat ze dat wel prettig vinden. Even de mail lezen, toch handig dat wifi, de smart phones schakelen er meteen op aan en halen alles binnen. De wind horen we al om het huis gieren, maar dat is bekend, we zitten op een hoek en zijn het laatste huis op dit stuk.

Moe duiken we ons bedje in. Alleen zoonlief wil in het grote bed bij papa, mama moet in zijn bed. Ach ja, zo’n eerste nacht snappen we dat wel. Dan gaat iedereen op één oor.

Dan word ik gewekt (of was ik nog niet in slaap gevallen?), geen idee hoe laat het is, het is namelijk aarde donker hier boven op de berg. Dan mis ik iets. Het nachtlampje van die kleine is uit. Terwijl ik mijn bed uitstap om op onderzoek te gaan, realiseer ik me dat alle elektriciteit is uitgevallen. Het verbaast me niets als ik die wind zo tekeer hoor gaan. Binnen een minuut of zo is de boel weer opgestart, wel prettig dat dit complex wel dat soort basis snufjes heeft.  Je kan ervan op aan dat bij het uitvallen van de elektriciteit de generator  automatisch opstart. Ik hoor alle apparatuur weer aanslaan, dus duik mijn bed weer in. Aan het snurken te horen, hebben die 2 mannen er niets van meegekregen.

’s Morgens vroeg wakker geworden en na het ontbijt vraagt onze 6-jarige meteen of de tv aan mag. Nu hebben we alleen Franstalige zenders dus is dat prima. School heeft aangegeven dat hij meer Frans moet horen. En op dit tijdstip is er genoeg voor de Franse kinderen. Wat me opvalt is dat er veel boodschappen tussen de tekenfilms door komt, die de kinderen erop wijzen gezond te eten. Alles in huis gaat zoals altijd, dus we hebben weinig last gehad van de storm. Dachten we…. Het blijkt dat we geen internet (en dus geen telefoon)  hebben. Bij een stroomstoring kan dat gebeuren, en is het een kwestie van de stroom van de router afhalen en opnieuw opstarten. Zo’n beetje standaard procedure. Helaas, niet dit keer. Dan maar even Orange (onze internetprovider) bellen, maar daar komen we niet doorheen met onze gsm’s , en als we erdoor komen krijgen we te horen dat er teveel mensen bellen dat we het later nog eens moeten proberen. Vervelend, maar we waren toch van plan met dit mooie weer  op pad te gaan (zie “De wandelschoenen uitproberen”) dus we kunnen wel even zonder.

Terug van onze wandeling nog steeds geen telefoon en internet, en ook Orange is niet te bereiken. We gaan er voor het  gemak maar vanuit dat er meerdere dit probleem hebben en de melding voor ons doen. Op het journaal zien we dat het wel erg gespookt heeft afgelopen nacht. veel mensen in de regio zitten zonder elektriciteit, bomen zijn op huizen gewaaid, daken zijn van huizen gevallen etc. Nu dan hoor je ons niet klagen omdat we geen telefoon en internet hebben. Maar even afwachten hoe lang het duurt, hopen dat we morgen wel weer alles hebben. Dan horen we op het nieuws dat er vannacht ook ‘kans’ is op storm. We zullen zien. Een ding weet je zeker, als ik dit stuk heb gepubliceerd, hebben we weer internet, of we zijn weer terug  in Nederland…….J

Spoorwegmuseum

We zijn laatst naar het Spoorwegmuseum in Utrecht geweest. Op zondag met de auto, en nee we parkeerden niet bij het museum zelf want dat kost zo'n  4,50 Euro, terwijl in de straat om de hoek op zondag vrij parkeren is.

Op naar binnen, het oude station in. dat is prachtig gerestaureerd, en de koninklijke wagon van Juliana staat op het perron. Die kan je bezichtigen zonder dat je een kaartje nodig hebt. Pas als je het spoor over gaat, moet je je kaartje laten zien. Heb je net als wij een museumkaart, dan is de entree gratis. 

In de hal staan ontzettend veel verschillende locomotieven en treinstellen. Er zijn 3 werelden die de verschillende tijden in de geschiedenis van de trein vertellen. Het is erg  interactief, wat er voor zorgt dat onze zoon alles wil zien. Bij mooi weer rijdt buiten rond de speelplaats een treintje voor de kinderen.

We hebben ons daar prima vermaakt en gaan dan ook zeker nog een keer.

Vakantiehuis verhuren via social media

De afgelopen paar maanden ben ik naast het dagelijkse werkzaamheden ook nog druk bezig geweest om van alles te regelen zodat we ons prachtige appartement ook kunnen verhuren. Eerst de boel inrichten, en er zelf een vakantie doorbrengen om zeker te weten dat we alles hebben. Maar dat is nu klaar, tv en internet doen het, wasmachine staat er en werkt. Alles staat op zijn plek. We zijn er nu al 4 weken geweest (en ja 4 weken heerlijk kunnen skiën). Onze eerste Franse huurders hebben we ook al gehad. We zitten dan ook in een populair Frans ski gebied. Tenminste populair bij de Fransen, Belgen, Zwitsers en Italianen. Er zijn ook wat Nederlanders, maar die zijn op 1 hand te tellen.

Om wat bekendheid te krijgen, hebben we dan ook  veel tijd in onze eigen website gestoken, samen met een goede vriend die het voor ons heeft gebouwd. Het is een mooie en professionele site geworden.  Zijn we dan ook erg trots op. Nieuwsgierig? Kijk maar eens rond op La Perle des Alpes . Naast een eigen website zitten we natuurlijk ook op Facebook en Twitter. Dat allemaal onderhouden gaat meer tijd in zitten dan ik had verwacht. Het bloggen schoot er dan ook meestal bij in.

We staan op de voorpagina van Micazu.nl

Verhuren doen we ook via de welbekende verhuursites zoals Micazu en Homelidays. Op de Second Home beurs kregen van de marketeers van Micazu nog de nodige tips om onze advertentie aantrekkelijker te maken. Die tips hebben we doorgevoerd en de afgelopen week hebben we bij hun op de voorpagina gestaan. Via monitoring tools kunnen we zien dat we nu al regelmatig bezoekers krijgen, maar men boekt nog niet. Het is voor de meeste mensen natuurlijk nog te vroeg om hun wintersportvakantie te boeken, dus hebben we alles aangepast op de zomer activiteiten. Die zijn wat minder bekend, maar ook geweldig. Zo zijn er genoeg wandelroutes uit gezet om de Alpen te verkennen (wie weet zie je wel een marmot onderweg) en met de mountainbike is het helemaal genieten, de skipiste is zomers opengesteld voor de mountainbiker!

Facebook en Twitter gebruik ik om bekend te maken wat er in de omgeving te doen is. Vaak met een link naar de agenda van het VVV kantoor of de website van de organisatie.  Op dit moment kunnen we alleen uit eigen ervaring vertellen over de geweldige wintersport activiteiten. maar die bewaar ik voor een blog meer richting de winter. Binnenkort gaan we weer en zijn we van plan om de bergen wandelend te verkennen. De gemzen zijn we van de winter al tegen gekomen, nu hopen we al wat van de Alpenmarmot te zien. Iets wat jullie in een volgende blog zeker te lezen krijgen.

De Alpenmarmot

Artis jaarkaart

De dierentuin is altijd een geliefde plek voor mijn kind. Hij is gek op dieren. En elke dierentuin heeft tegenwoordig ook een of meerdere speeltuinen. Al een paar jaar hebben we een jaarkaart van Artis. Als je de prijzen ziet lijkt het erg duur, maar na 4 keer entree heb je je kaart eruit.

Daar we een jaarkaart hebben gaan we dus ook een middag of zelfs een uurtje naar Artis. Vaak kijken we ook even op de agenda zodat we op tijd zijn als er iets speciaals te doen is. Zoals een groentetaart maken in het olifantenverblijf als Yindi jarig is. Of je laten schminken als kikker. Er wordt nu volop verbouwd en het nieuwe vogelhuis is een avontuur op zich.

Met onze kaart krijgen we ook korting op de entree bij andere dierentuinen, vaak zo'n 50%. Dus een echte aanrader!