Naar La Croix de Coste (1814m)

Naar La Croix de Coste weergeven op een grotere kaart


Het is een prachtige dag, dit in tegenstelling tot de weersverwachting.  We gooien meteen al onze plannen om, we gaan nog één wandeling maken deze vakantie. Morgen moeten we tenslotte weer richting Nederland. Onze doel is het kruis wat bij ons boven te zien is, "La Croix de Coste".

Daar gaan we, het pad bij ons boven, dan komen we in het bos uit, waar de bordjes aangeven dat we naar boven moeten. Een pad is niet te zien vanwege de sneeuw, de markering vinden we ook niet. We ploeteren door de sneeuw nog wat verder omhoog in de hoop dat we daar de markering van het pad tegen komen. Helaas, terug naar beneden en het pad richting het meer van Les Saisies volgen. Eens kijken waar we dan uit komen. Zo gauw we het bos uit zijn hebben we weer een normaal pad, het is heerlijk zo in het zonnetje. Dan worden we even stil van het adembenemende uitzicht over Albertville, dat zo'n 25 km van ons vandaan ligt. Dit soort uitzichten maakt het wandelen in deze omgeving zo geweldig. We vervolgen onze weg over het brede pad. Heerlijk om 'downhill' te gaan,  Terwijl ik geniet van de omgeving hoor ik ineens "ohoh" voor me. We lopen namelijk altijd in deze volgorde: mijn man voorop, onze 6-jarige zoon daarachter en ik sluit de rij. Ik let voornamelijk op onze zoon en kijk niet ver vooruit. Ik kijk nu verder het pas af en zie de reden van de "ohoh". Het pad is geblokkeerd door een grote den . Het lijkt erop dat het is meegesleurd door de sneeuw, want het nodige 'puin' ligt er ook.

Dit is even wat anders dan de waterval van een paar dagen geleden.  We staan het zaakje zo eens op te nemen en gaan er dan voor. We zijn op avontuur, en laten ons hier niet door weerhouden. Manlief gaat eerst om een route te vinden die zoon ook kan nemen. Het blijkt allemaal wel mee te vallen, met wat voorzichtig klimwerk komen we aan de andere kant van de puinhoop en kunnen we weer vrolijk onze weg voortzetten. Dit zijn toch wel leuke uitdagingen, zeker voor onze zoon, die vindt dit  een echt avontuur.  Onze tocht gaat verder, en dit was gelukkig het enige echt obstakel op dit pad (ja, je leest het goed, op dit pad).  Ben benieuwd wanneer de gemeente de paden inspecteert en deze obstakels weg haalt. Het winterseizoen is pas een paar dagen geleden afgelopen, dus we zijn wel erg vroeg aan de wandel.

Verder met de wandeling, volgens de kaart moet hier ergens een splitsing zijn, maar waar? Inmiddels loopt onze zoon een zeer steil pad op, want hij wil het bos in. Zowel de markering als de kaart geven aan dat we onze kruising hebben gevonden. We kijken elkaar aan, ja die kleine heeft gelijk, we moeten naar boven. Dat wordt weer zo'n smal, steil pad. Maar we wilden naar dat lruis, dus we gáán. De markering is duidelijk, en daar komen we de volgende obstakels tegen. weer een grote den die het gehele pad blokkeert. En even verderop weer een. De sneeuw heeft hier wel het een en ander veroorzaakt. (die sneeuw is inmiddels op deze hoogte verdwenen). Het lijkt wel of ze willen zeggen "geef op", "ga terug". Nee we luisteren daar niet naar. We hebben 1 doel, en dat is naar het kruis.  En daar hebben we de sneeuw weer.  Zowel het pad als de markering zijn niet meer terug te vinden, op de bonnefooi dan maar. Nog wat  klimmen en we zien weer de route wijzers. La croix nog 10 minuten. Dat trekken we nog wel. Op naar boven, we vinden weer een stuk van het pad terug, maar 10 minuten later zijn we nog niet boven. En dan zorgt de sneeuw er weer voor dat we het pad en de markering kwijt zijn. Onze slogan wordt nu "we zijn er bijna, nog 10 minuten".

We klimmen onze eigen weg naar boven. De zachte sneeuw zorgt ervoor dat onze broekspijpen door weekt zijn, maar zolang onze 6-jarige vrolijk door klimt hoor je ons niet. En uiteindelijk komen we boven, een geweldig uitzicht, we zien wel de zendmast, maar geen kruis. We ploeteren wat verder door de sneeuw, en daar is ie dan het kruis!  Joehoe! We hebben het gehaald. En kijk nu eens, we kunnen vanaf hier ons huis zien! Zoonlief herkent de omgeving, "Kijk Mont Bisanne, met het restaurant daar boven. En daar is de piste naar ons huis!".  Het wordt tijd om naar huis terug te keren. Hierboven staan ook wegwijzers dus we volgen die richting Mont Bisanne, kunnen we altijd via de piste terug naar huis.  Maar ook hier zorgt de sneeuw ervoor dat we het pad niet kunnen vinden.  Dus blik op de piste en die kant op.  Zoonlief heeft een nieuwe manier om naar beneden te gaan, hij gaat gewoon in de sneeuw zitten en glijdt naar beneden. Drijfnat, maar een en al lol.  Uiteindelijk komen we bij de piste aan. Blij dat we bijna thuis zijn, want we zijn moe. Het was wel een prachtige wandeling, met veel afwisseling. Gelukkig was het laatste stuk alleen maar dalen. Van de zomer gaan we dit nog eens lopen, kijken of we dan wel alle paden kunnen vinden.