De eerste echte wandeling

De route die wij gelopen hebben

De eerste Mei, in Frankrijk een nationale feestdag, de dag van de arbeid. Wij gaan ons ook flink inspannen. Vandaag is onze eerste echte wandeling. De wandelschoenen aan, regenkleding mee (je weet het hier maar nooit), water en wat koekjes met een hoog suiker gehalte.Wandelkaart mee en daar gaan we. Vertrekpunt ons appartement : La Perle des Alpes. Hoogte 1570 m. Vertrektijd 9.30 u. Bij ons boven is het helder,maar enkele meters onder ons zien we een dik wolkendek.

We beginnen rustig en nemen de geasfalteerde weg naar beneden, kunnen we meteen kijken welke chalets er nu bezet zijn. Zullen er niet veel zijn want het is heerlijk rustig op de berg. Langs de skilift "Les Rosières" en dan naar boven. Daar onze zoon wil weten waar we naar toe gaan vertellen we dat we langs "Chalet Bisanne" lopen, het chalet waar we in met Kerst 2010 verbleven met de Franse tak van de familie. Eigenlijk lopen we een stukje van de route van de skibus. Bij richting aanwijzer "Les Drabons" rechts naar beneden. Nog steeds asfalt dus het gaat prima. We lopen nu wel al in de wolken.  Onze 6-jarige ziet genoeg om zich heen wat hem bezig houdt.




In het gehucht "Les Drabons" aangekomen is het even zoeken waar we naar beneden moeten, we vinden een soort van pad en gaan dwars door de alpenweide naar beneden.
Oppassen voor de koeienvlaai, die zijn overal. De beroemde Beaufort koeien zijn nog niet naar boven, maar het zal niet lang meer duren voordat we die hier ook tegen zullen komen. Inmiddels lopen we in een aardig dik wolkendek. Onderaan de weide komen we weer bij de weg, die we nu oversteken. We volgen de gele markering, die op stenen en bomen is geschilderd.  De wandeltocht is tevens een speurtocht geworden. Het pad is niet meer dan een soort van platgelopen gras waar wel eens een kar overheen rijdt. Een route waar veel hutjes cq stallen staan met af en toe zo'n ouderwetse broodoven. Het klapstuk is toch wel een hele oud voertuig op rupsbanden. Wat het precies is weten we niet, maar lijkt ons wel handig in de sneeuw. Het uitzicht is geweldig, af en toe breekt het wolkendek open en zien we de besneeuwde toppen van de "Mirantin" en het dal waar Villard-sur-Doron ligt.

Het pad gaat over in een bospad, eentje waar je stevige schoenen voor nodig hebt. Zolang we dalen gaat het goed, ik vraag me nu al af hoe onze route terug naar boven gaat. Als dat ook zo'n bos pad wordt kan het nog leuk worden. Tijdens mijn middelbare schooltijd ben ik 2 keer naar de Dolomieten geweest op school/wandelkamp, maar daarna niet echt meer actief gewandeld in de bergen. De gele markering kunnen we nog steeds goed vinden dus we lopen nog steeds goed. Het bospad komt uit op een onverhard pad, en we lopen nu weer tussen de alpenweiden. Dit pad heeft ook een rode markering, een ATB route (VTT of Mountainbike).




Naast wandelen, is dit gebied  ook erg bekend voor zijn mountainbike routes en fiets routes. Op de geasfalteerde wegen zien we al veel fietsters, mountainbikers zijn we nog niet tegengekomen. Maar goed ook, want er zijn stukken op deze route dat ik me afvraag hoe een mountainbiker een wandelaar moet passeren.

Het weer klaart inmiddels op, en de wolken drijven weg. Onze alpenpad gaat weer over in een smal bospad, iets dalend, maar zeer goed te doen. Dit pad is ook voor de mountainbiker, en wij vragen ons af hoe ze dat doen. Wij doen ze het niet na. En dan ineens staan we voor de grootste uitdaging hier op de route.Een watervalletje. Normaal zou dit een watervalletje zijn waar je in 2 stappen over wat stenen aan de andere kant bent en het pad weer verder kan volgen. In de zomer ja, maar we zitten nu in het jaargetijde dat al het smeltwater naar beneden raast. Manlief heeft de langste benen dus die mag de boel gaan verkennen terwijl wij met zijn tweetjes toekijken. (Met de videocamera draaiend natuurlijk, mocht ie onderuit gaan hebben we dat op beeld).

2 boomstronken lijken een passage te zijn, maar die liggen erg onstabiel en zijn spekglad. Eerder gevaarlijk dan handig. Uiteindelijk vinden we een mogelijkheid, en pa gaat eerst met zoon. Maar onze 6-jarige is bang en rent weg. Hij kalmeert wanneer we uitleggen dat papa hem optilt, zodat hij niet in de waterval komt te staan. Zo gauw hij aan de andere kant staat, is alle angst verdwenen en vindt hij zichzelf een stoere jongen. Nu ik nog er over heen. Dat lijkt goed te gaan, maar bij de laatste stap is de steen erg instabiel. "Pas op!" hoor ik, maar ik had het ook al gemerkt en had mijn gewicht al verplaatst. Opnieuw voet plaatsen en dan snel de laatste stap. Ik sta ook weer op het droge. De route gaat verder over het bospad en via een alpenpad staan we weer bij een geasfalteerde weg. Deze weg loopt naar ons huis (uiteindelijk) en we volgen deze een stuk omhoog. Onze wandelroute loopt dan weer het bos in, en dan moeten we echt aan het werk, een en al stijgen, het is nog net geen klimwerk. Nu voegen 2 andere wandelaars zich bij ons. Halverwege stoppen we even om wat te drinken, want warm hebben we het wel gekregen. Zoonlief houdt het goed vol en als hij ook nog een complimentje krijgt van onze medewandelaars is al zijn vermoeidheid verdwenen en gaat hij weer stug door. Er lijkt geen einde aan de klim te komen, en dan ineens moeten we door een stuk sneeuw. Maar aan het einde van de paar meter sneeuw ligt weer de geasfalteerde weg, de weg naar huis!  Bij de weg aangekomen zien we door de bomen wat bekende huizen. Nog niet ons huis maar wel die bij ons in het gehucht staan. Uiteindelijk zijn we na 3 uur thuis, 250 meter eerst gedaald en het afgelopen stuk dit weer naar boven geklommen. Moe en bezweet komen we aan. Even onder de douche en dan lekker aan de Franse lunch.