Zoals je in mijn vorige
blog hebt kunnen lezen, hebben we de afspraak om op woensdag de sleutels van
ons appartement afgezegd. Men kan geen stroom garanderen dus kunnen we niets
doen. Geen elektriciteit betekent geen
verwarming, geen warm water en niet kunnen koken. Dus daar slapen zit er niet
in.
Dinsdags bellen we met
Pierre om te vertellen dat we deze week niet komen. Met Pierre hadden we later in de week
afgesproken om ons te helpen met de verhuur. Frenchie legt uit waarom we niet
gaan. Pierre vertelt dat op de gang wel stroom is, dus dat we met
verlengsnoeren kunnen werken om toch de boel in te richten. Onze medebewoners
doen dat namelijk ook. Dus overdag is
geen probleem, slapen moeten we dan ergens anders. Ja, wat moeten we nu doen? Slaapplaatsen
regelen, dus Marlène en Peter bellen.
Kijken of we hun appartement voor een paar dagen kunnen huren. Dat ligt aan de
andere kant van het dorp, en zou ideaal zijn. Terwijl ik de voicemail van
Marlène vol klets, belt Frenchie de project ontwikkelaar. Zij gaat kijken wanneer we volgende week
kunnen komen. Een paar uur later belt ze
terug. Volgende week is geen optie, a.s.
vrijdag zit de ingenieur al vol, enige mogelijkheid is woensdag (ja, de
volgende dag ja) om 14 uur. Onze originele afspraak. Wat moeten we nu? Alles was afgezegd voor ons vertrek vandaag.
Als we morgen de sleutels niet halen, lijkt het de eerstkomende weken er niet
meer van de komen. Ik zie onze Kerstvakantie al in het water vallen. Onze hele
planning gaat volledig de mist in. Frenchie zegt hardop waar ik ook al aan zit
te denken. We moeten vanavond
vertrekken, en zorgen dat we er morgen zijn. Het is onze enige kans.
Meteen de project ontwikkelaar bellen, het is al halverwege de middag en ze
moet ook nog het een en ander regelen
voor onze komst.
De kogel is dus door de
kerk. Morgen 14 uur sleutels halen. Dat betekent ‘effe’ op en neer. Onze zoon
willen we dat besparen, dus opa en oma bellen. Daar blijft hij slapen tot we
weer terug zijn. Tata (=tante) Dominique bellen, of we daar kunnen slapen. Dat
is ‘maar’ anderhalf uur rijden van Bisanne. Voor Franse begrippen dichtbij.
Ook wij zijn nu van een slaapplaats verzekerd. We schakelen over op automatische piloot. Tassen
inpakken. Kijken wat we nu al mee kunnen nemen. Route uitzoeken.
Papieren voor het huis apart. Zoonlief ophalen van de buitenschoolse opvang,
eten en op naar opa en oma. Frenchie gaat ondertussen slapen.
Inmiddels van Marlène en
Peter bericht gehad. Tot volgende week woensdag kunnen we bij hun terecht. Weer
een zorg minder.
Het is middernacht als we
met zijn tweetjes op weg gaan. Bijna 1100 km voor de boeg en 14 uur te gaan….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten