Met de Franse slag.

De oplevering van ons appartement is woensdag om 14 uur. Even voor 14 uur krijgen we een telefoontje. Meneer komt een half uurtje later. Is niet echt een ramp, we genieten van het prachtige weer, het super uitzicht, en kijken naar de Mont Blanc die schittert in het zonnetje. Mooie gelegenheid om foto's te maken.  We zijn natuurlijk al in het gebouw geweest en weten precies hoe onze garage plek eruit ziet (past de Scenic en een aanhangwagen in!), de berging, skibox en natuurlijk de voordeur van ons appartement. Het is wel even wennen dat we naar BENEDEN moeten in plaats van naar boven.  We zitten op een berg en dan heb je ook etages in de min. Wij zitten op -2.

Een half uurtje later is meneer er. Eindelijk gaan we ons appartement in. Super. We vinden het geweldig. Hij laat ons even alleen om op ons gemak de boel te inspecteren, vertelt wel dat er nog 3 dingen moeten gebeuren. Tja, en dan moet je mij hebben. Ik selecteer op verschillen, dus zie meteen dat de schroefjes in de plinten niet zijn weggewerkt. Vegen op de witte muur, en zowel in de woonkamer als in de badkamer loopt het plafond niet keurig recht. En nog wat kleine dingetjes. Maar voor de rest ziet het er prima uit. En ons uitzicht, we krijgen er geen genoeg van. Meneer de inspecteur komt terug en we laten hem vertellen welke 3 dingen nog moeten gebeuren. Hij laat alle vlekken zien die weggewerkt moeten worden. (Dat is alleen maar een likje verf). En dan komen wij met ons lijstje. Dat plafond vinden we niet goed. Hij slikt even, geeft toe dat het niet recht is en zegt dat het gecorrigeerd moet worden. Dat betekent een heel nieuw plafond erin, en is daar niet echt blij mee (voorlopig geen woonkamer inrichten).  Rest noteert hij ook, behalve de plinten, dat is bij elk appartement zo. Alles is voor 2 December opgelost, is de belofte. Na de uitleg over de elektriciteit en telefoon, hebben we alle sleutels en het appartement voor ons alleen. We genieten nog even na, en gaan weer over op de orde van de dag. Auto uitladen, foto's maken van wat gecorrigeerd moet worden en op weg naar Tata Dominique. Daar er geen elektriciteit is, slapen we bij een tante van Frenchie die op een kleine 100 km verderop, vlakbij Genève, woont. Gesloopt komen we er aan, gelukkig staat het eten al klaar. Gezellig om even bij familie te zijn. Na het eten duiken we ons bed in, we zijn op.

En Route!

Met zijn tweeën op weg naar Bisanne 1500. Voordeel van ’s nachts rijden is dat er weinig verkeer is, nadeel dat er veel aan de weg wordt gewerkt. Maar goed we hebben 14 uur de tijd voor 1100 km. Dat is makkelijk te doen. Terwijl de een rijdt, slaapt de ander .Stoppen doen we alleen voor de hoogst noodzakelijke.

De reis voorloopt voorspoedig. Eigenlijk is het best goed dat we nu even op en neer rijden. We zijn namelijk nooit eerder met de auto naar Bisanne gereden. Nu verkennen we de route zodat we niet voor verassingen komen als we met de aanhanger vol spullen deze kant op gaan.

Bij zonsopgang rijden we het Alpengebied binnen. Geweldig! Langs het meer van Annecy, dat in het ochtendgloren er geweldig uit ziet. De mooiste huizen staan ook langs het meer. We zijn prima op schema, en verwachten rond 11 uur op locatie aan te komen. Ons navigatie systeem loodst ons via Ugine de Alpen in. So far, so good. Maar dan worden we de smalle bergweggetjes opgestuurd. Door de alpenweides, die vol staan met koeien met gigantische bellen om hun nek. En dan zitten we op een weg die we wel  heel erg lokaal vinden. We besluiten terug te gaan en via de dorpjes naar Beaufort te rijden. Frenchie kent de dorpen uit zijn hoofd, dus dat komt wel goed en het navigatie systeem gaat uit. We komen als snel in Villard-sur-Doron. Nu zijn we echt op bekend terrein. Nog ruim op tijd besluiten we de toeristische route te nemen en niet via Les Saisies te gaan. Bij elke bocht komen we dichterbij ons plekje. Kunnen we het al zien? Ik tuur me suf. Maar ik zie alleen maar bomen in hun prachtige herfstkleuren.

En dan ineens zien we het complex van Marlène en Peter.  Onze blikken schieten tegelijkertijd naar links. KIJK! DAAR! WAUW! We zien Residence La Perle des Alpes glinsteren in de zon. Snel de auto parkeren en rondneuzen. Hier boven op de berg is het aangenaam warm in het herfstzonnetje. Winterjassen kunnen uit. Aan onze magen merken we dat we niet hebben ontbeten, het is tijd voor de lunch. Op naar de andere kant van de berg, naar Les Saisies. De Mont Blanc is nu nog verscholen tussen de wolken. Hopelijk zien we de eeuwige sneeuw later op de dag nog. Les Saisies lijkt uitgestorven, maar 2 restaurants zijn open. Aan tafel!

Terwijl we de dagschotel soldaat maken, komen we in gesprek met onze tafelgenoten. Toeval bestaat niet, ook zij hebben een afspraak voor La Perle des Alpes en hebben ook een appartement in hetzelfde gebouw. Leuk. 

En dan op naar de oplevering…spannend.

Dit kan niet goed gaan….

Zoals je in mijn vorige blog hebt kunnen lezen, hebben we de afspraak om op woensdag de sleutels van ons appartement afgezegd. Men kan geen stroom garanderen dus kunnen we niets doen. Geen elektriciteit  betekent geen verwarming, geen warm water en niet kunnen koken. Dus daar slapen zit er niet in. 

Dinsdags bellen we met Pierre om te vertellen dat we deze week niet komen.  Met Pierre hadden we later in de week afgesproken om ons te helpen met de verhuur. Frenchie legt uit waarom we niet gaan. Pierre vertelt dat op de gang wel stroom is, dus dat we met verlengsnoeren kunnen werken om toch de boel in te richten. Onze medebewoners doen dat namelijk ook.  Dus overdag is geen probleem, slapen moeten we dan ergens anders.  Ja, wat moeten we nu doen? Slaapplaatsen regelen, dus Marlène  en Peter bellen. Kijken of we hun appartement voor een paar dagen kunnen huren. Dat ligt aan de andere kant van het dorp, en zou ideaal zijn. Terwijl ik de voicemail van Marlène vol klets, belt Frenchie de project ontwikkelaar.  Zij gaat kijken wanneer we volgende week kunnen komen.  Een paar uur later belt ze terug.  Volgende week is geen optie, a.s. vrijdag zit de ingenieur al vol, enige mogelijkheid is woensdag (ja, de volgende dag ja) om 14 uur. Onze originele afspraak.  Wat moeten we nu?  Alles was afgezegd voor ons vertrek vandaag. Als we morgen de sleutels niet halen, lijkt het de eerstkomende weken er niet meer van de komen. Ik zie onze Kerstvakantie al in het water vallen. Onze hele planning gaat volledig de mist in. Frenchie zegt hardop waar ik ook al aan zit te denken. We moeten vanavond  vertrekken, en zorgen dat we er morgen zijn. Het is onze enige kans. Meteen de project ontwikkelaar bellen, het is al halverwege de middag en ze moet ook  nog het een en ander regelen voor onze komst.

De kogel is dus door de kerk. Morgen 14 uur sleutels halen. Dat betekent ‘effe’ op en neer. Onze zoon willen we dat besparen, dus opa en oma bellen. Daar blijft hij slapen tot we weer terug zijn. Tata (=tante) Dominique bellen, of we daar kunnen slapen. Dat is ‘maar’ anderhalf uur rijden van Bisanne. Voor Franse begrippen dichtbij. Ook wij zijn nu van een slaapplaats verzekerd. We schakelen over op automatische piloot. Tassen inpakken. Kijken wat we nu al mee kunnen nemen. Route uitzoeken. Papieren voor het huis apart. Zoonlief ophalen van de buitenschoolse opvang, eten en op naar opa en oma. Frenchie gaat ondertussen slapen.

Inmiddels van Marlène en Peter bericht gehad. Tot volgende week woensdag kunnen we bij hun terecht. Weer een zorg minder.

Het is middernacht als we met zijn tweetjes op weg gaan. Bijna 1100 km voor de boeg en 14 uur te gaan….

Kink in de kabel of typisch Frans......

De laatste voorbereidingen voor onze trip naar Frankrijk zijn in volle gang. Een daarvan is nu al een afspraak maken met het energiebedrijf om verzekerd te zijn van stroom. Op de dag van de oplevering is er wel stroom, maar dat is een tijdelijke voorziening van de project ontwikkelaar. Dus Frenchie belde om een afspraak te maken, maar die vlieger ging niet op. Het energiebedrijf vertelde dat ze dat pas konden doen als ze bepaalde papieren van de projectontwikkelaar hadden ontvangen. Nu de projectontwikkelaar bellen. 'Ja, meneer daar zijn we druk mee bezig, aan het einde van de maand is het zeker geregeld, alleen we kunnen u niet garanderen dat u stroom heeft vanaf donderdag.' (Woensdag is de oplevering van het appartement).

Daar zit je dan, wel een appartement, maar geen garantie op elektriciteit. Maar goed dat we van tevoren alles duidelijk wilden hebben.  Na even samen overlegd te hebben, ging Frenchie weer de projectontwikkelaar bellen. We komen niet die woensdag de sleutels halen als ze ons niet kunnen garanderen dat we stroom hebben. Na ook nog even de nadruk erop gelegd te hebben dat deze gang van zaken voor ons onacceptabel was, raakte de dame aan de andere kant van de lijn licht in paniek en beloofde de directie in te schakelen. Een uurtje later kregen we een telefoontje. De directie wilde niet het risico nemen om ons aan te sluiten op de aggregaat van de bouw voor de dagen dat er nog geen stroom was. Maar wij hoeven nu niet op de afgesproken opleverdagen te komen. Maandag of dinsdag weten ze zeker wanneer de stroom geregeld is, en worden we gebeld om een afspraak te maken voor de oplevering van het appartement. Zodat we dan van alles verzekerd zijn. Uiteindelijk kan dat ergens tussen de woensdag en de maandag erop liggen (=einde maand). Die paar dagen maken ons niet zo veel uit als we maar meteen kunnen schoonmaken en inrichten.

Even leek er dus een kink in de kabel te komen, maar op de een of andere manier lijkt me dit wel typisch Frans........


Binnenkort meer over wanneer we nu echt die kant op zijn gegaan. Alsnog dinsdag op weg, of wordt het uiteindelijk pas zondag.

Het aftellen is begonnen!!

Nog 11 dagen te gaan en dan is het eindelijk zover: de sleutels van ons appartementje in de Franse Alpen in ontvangst nemen.  We kijken er naar uit. De afgelopen maanden stonden steeds in het teken van dit project. In December waren we met de Franse tak van de familie hier op wintersport en vielen als een blok voor dit appartement in aanbouw. Nu nog kijken of we het konden financieren, en ook dat is gelukt. 

Veel tijd is ook gaan zitten  in het opzetten van de website, want als we er zelf niet zitten willen het verhuren om zo ook anderen van ons huisje te laten genieten. Heb hulp gehad van een goede vriend, die dagelijks dit soort sites opzet. Die kwam ook met de vraag wat voor logo we wilden. Logo? Oh ja, dat moest ook nog. Genoeg tools op internet te vinden om er eentje te maken. Ik heb er een avondje voor gezeten en mag wel zeggen dat het goed is gelukt. Het logo is af:

Website staat er nu ook in de basis http://laperledesalpes.com. Nu al prachtig, en dat wordt straks alleen maar beter, als we het reserveringssysteem en de site met de indeling van het appartement erop zetten.

Nu de laatste zaken nog regelen,veel meubels nemen we vanuit hier mee. Dan kunnen we er meteen in. Het is nu wel even afzien, met alles regelen. Voor bloggen niet veel tijd, en wordt het dus een krabbeltjes tussendoor.