Naar La Croix de Coste (1814m)

Naar La Croix de Coste weergeven op een grotere kaart


Het is een prachtige dag, dit in tegenstelling tot de weersverwachting.  We gooien meteen al onze plannen om, we gaan nog één wandeling maken deze vakantie. Morgen moeten we tenslotte weer richting Nederland. Onze doel is het kruis wat bij ons boven te zien is, "La Croix de Coste".

Daar gaan we, het pad bij ons boven, dan komen we in het bos uit, waar de bordjes aangeven dat we naar boven moeten. Een pad is niet te zien vanwege de sneeuw, de markering vinden we ook niet. We ploeteren door de sneeuw nog wat verder omhoog in de hoop dat we daar de markering van het pad tegen komen. Helaas, terug naar beneden en het pad richting het meer van Les Saisies volgen. Eens kijken waar we dan uit komen. Zo gauw we het bos uit zijn hebben we weer een normaal pad, het is heerlijk zo in het zonnetje. Dan worden we even stil van het adembenemende uitzicht over Albertville, dat zo'n 25 km van ons vandaan ligt. Dit soort uitzichten maakt het wandelen in deze omgeving zo geweldig. We vervolgen onze weg over het brede pad. Heerlijk om 'downhill' te gaan,  Terwijl ik geniet van de omgeving hoor ik ineens "ohoh" voor me. We lopen namelijk altijd in deze volgorde: mijn man voorop, onze 6-jarige zoon daarachter en ik sluit de rij. Ik let voornamelijk op onze zoon en kijk niet ver vooruit. Ik kijk nu verder het pas af en zie de reden van de "ohoh". Het pad is geblokkeerd door een grote den . Het lijkt erop dat het is meegesleurd door de sneeuw, want het nodige 'puin' ligt er ook.

Dit is even wat anders dan de waterval van een paar dagen geleden.  We staan het zaakje zo eens op te nemen en gaan er dan voor. We zijn op avontuur, en laten ons hier niet door weerhouden. Manlief gaat eerst om een route te vinden die zoon ook kan nemen. Het blijkt allemaal wel mee te vallen, met wat voorzichtig klimwerk komen we aan de andere kant van de puinhoop en kunnen we weer vrolijk onze weg voortzetten. Dit zijn toch wel leuke uitdagingen, zeker voor onze zoon, die vindt dit  een echt avontuur.  Onze tocht gaat verder, en dit was gelukkig het enige echt obstakel op dit pad (ja, je leest het goed, op dit pad).  Ben benieuwd wanneer de gemeente de paden inspecteert en deze obstakels weg haalt. Het winterseizoen is pas een paar dagen geleden afgelopen, dus we zijn wel erg vroeg aan de wandel.

Verder met de wandeling, volgens de kaart moet hier ergens een splitsing zijn, maar waar? Inmiddels loopt onze zoon een zeer steil pad op, want hij wil het bos in. Zowel de markering als de kaart geven aan dat we onze kruising hebben gevonden. We kijken elkaar aan, ja die kleine heeft gelijk, we moeten naar boven. Dat wordt weer zo'n smal, steil pad. Maar we wilden naar dat lruis, dus we gáán. De markering is duidelijk, en daar komen we de volgende obstakels tegen. weer een grote den die het gehele pad blokkeert. En even verderop weer een. De sneeuw heeft hier wel het een en ander veroorzaakt. (die sneeuw is inmiddels op deze hoogte verdwenen). Het lijkt wel of ze willen zeggen "geef op", "ga terug". Nee we luisteren daar niet naar. We hebben 1 doel, en dat is naar het kruis.  En daar hebben we de sneeuw weer.  Zowel het pad als de markering zijn niet meer terug te vinden, op de bonnefooi dan maar. Nog wat  klimmen en we zien weer de route wijzers. La croix nog 10 minuten. Dat trekken we nog wel. Op naar boven, we vinden weer een stuk van het pad terug, maar 10 minuten later zijn we nog niet boven. En dan zorgt de sneeuw er weer voor dat we het pad en de markering kwijt zijn. Onze slogan wordt nu "we zijn er bijna, nog 10 minuten".

We klimmen onze eigen weg naar boven. De zachte sneeuw zorgt ervoor dat onze broekspijpen door weekt zijn, maar zolang onze 6-jarige vrolijk door klimt hoor je ons niet. En uiteindelijk komen we boven, een geweldig uitzicht, we zien wel de zendmast, maar geen kruis. We ploeteren wat verder door de sneeuw, en daar is ie dan het kruis!  Joehoe! We hebben het gehaald. En kijk nu eens, we kunnen vanaf hier ons huis zien! Zoonlief herkent de omgeving, "Kijk Mont Bisanne, met het restaurant daar boven. En daar is de piste naar ons huis!".  Het wordt tijd om naar huis terug te keren. Hierboven staan ook wegwijzers dus we volgen die richting Mont Bisanne, kunnen we altijd via de piste terug naar huis.  Maar ook hier zorgt de sneeuw ervoor dat we het pad niet kunnen vinden.  Dus blik op de piste en die kant op.  Zoonlief heeft een nieuwe manier om naar beneden te gaan, hij gaat gewoon in de sneeuw zitten en glijdt naar beneden. Drijfnat, maar een en al lol.  Uiteindelijk komen we bij de piste aan. Blij dat we bijna thuis zijn, want we zijn moe. Het was wel een prachtige wandeling, met veel afwisseling. Gelukkig was het laatste stuk alleen maar dalen. Van de zomer gaan we dit nog eens lopen, kijken of we dan wel alle paden kunnen vinden.

De berg op: poging 2

De Berg op, poging 2 weergeven op een grotere kaart

Vanochtend is er een sneeuwschuiver op rupsbanden voorbij gereden en bij ons achter naar boven gegaan. Zal dan toch de weg sneeuwvrij gemaakt worden?  Het is mooi weer, dus we gaan voor poging 2, Mont Bisanne op. Afgelopen maandag konden we niet verder vanwege de sneeuw. Dus nu maar eens kijken hoe ver de sneeuwschuiver gevorderd is. Wandelschoenen aan en erop uit.

Vertrekpunt : Ons vakantie appartement "la Perle des Alpes" (we verhuren het ook aan derden als we er zelf niet zijn!) Hoogte zo'n 1570 m. Op onze smartphones hebben we wat GPS apps geïnstalleerd om meteen uit te proberen. Bovenstaande route is gemaakt met My Tracks. Daarover later meer in een andere blog.

We nemen weer dezelfde route als afgelopen maandag, dus de weg achter ons. Nu toch maar even een fotootjes gemaakt op het stuk piste, alleen maar om te laten zien hoeveel sneeuw er nog ligt. En HOERA!  de weg is vrijgemaakt! We kunnen onze tocht voortzetten, er ligt nog wel wat sneeuw, en in combinatie aarde en zon lopen we door de drap. Zolang onze schoenen waterdicht zijn geen punt. Onze 6-jarige springt overal vrolijk in en  zijn broek zit al gauw onder de modder. Gelukkig hebben we een wasmachine in ons appartement, dus van mij mag hij zijn gang gaan. Genietend van het mooie weer en het prachtige uitzicht (we krijgen er geen genoeg van) zien we ineens in de alpenweide een marmot rennen. "Een marmot!" het diertje blijft even stilstaan en zo ziet onze zoon hem ook nog. Onze eerste Alpenmarmot! Dit is weer een mijlpaal. Verder naar boven, we willen tenslotte naar de top. Maar dan verdwijnt de weg weer onder een dik pak sneeuw. Nog even proberen of we erover heen kunnen lopen, maar door de zon is de sneeuw erg zacht en stap je tot aan je knieën erin. Dat werkt dus niet.
We maken rechtsomkeer en gaan weer via de piste naar beneden. Ook hier is de sneeuw een stuk zachter dan afgelopen maandag en zakken we tot aan onze enkels weg in de sneeuw. Zoonlief vindt het prachtig en springt door de sneeuw. Zijn broekspijpen en schoenen zijn inmiddels drijfnat, maar het lijkt hem niet te deren.
Na een klein uurtje in de zon, komen we weer thuis. In de gang schoenen en sokken uit! Zeker die kleine laat hele plassen achter. Meteen sokken en broeken in de wasmachine, en even later hangen die in een heerlijk zonnetje te drogen.

Onze 2e poging naar de top van Bisanne te lopen is niet gelukt, wel zijn we een stukje verder gekomen.  Later in het seizoen als de weg sneeuwvrij is gaat het ons zeker lukken!

De eerste echte wandeling

De route die wij gelopen hebben

De eerste Mei, in Frankrijk een nationale feestdag, de dag van de arbeid. Wij gaan ons ook flink inspannen. Vandaag is onze eerste echte wandeling. De wandelschoenen aan, regenkleding mee (je weet het hier maar nooit), water en wat koekjes met een hoog suiker gehalte.Wandelkaart mee en daar gaan we. Vertrekpunt ons appartement : La Perle des Alpes. Hoogte 1570 m. Vertrektijd 9.30 u. Bij ons boven is het helder,maar enkele meters onder ons zien we een dik wolkendek.

We beginnen rustig en nemen de geasfalteerde weg naar beneden, kunnen we meteen kijken welke chalets er nu bezet zijn. Zullen er niet veel zijn want het is heerlijk rustig op de berg. Langs de skilift "Les Rosières" en dan naar boven. Daar onze zoon wil weten waar we naar toe gaan vertellen we dat we langs "Chalet Bisanne" lopen, het chalet waar we in met Kerst 2010 verbleven met de Franse tak van de familie. Eigenlijk lopen we een stukje van de route van de skibus. Bij richting aanwijzer "Les Drabons" rechts naar beneden. Nog steeds asfalt dus het gaat prima. We lopen nu wel al in de wolken.  Onze 6-jarige ziet genoeg om zich heen wat hem bezig houdt.




In het gehucht "Les Drabons" aangekomen is het even zoeken waar we naar beneden moeten, we vinden een soort van pad en gaan dwars door de alpenweide naar beneden.
Oppassen voor de koeienvlaai, die zijn overal. De beroemde Beaufort koeien zijn nog niet naar boven, maar het zal niet lang meer duren voordat we die hier ook tegen zullen komen. Inmiddels lopen we in een aardig dik wolkendek. Onderaan de weide komen we weer bij de weg, die we nu oversteken. We volgen de gele markering, die op stenen en bomen is geschilderd.  De wandeltocht is tevens een speurtocht geworden. Het pad is niet meer dan een soort van platgelopen gras waar wel eens een kar overheen rijdt. Een route waar veel hutjes cq stallen staan met af en toe zo'n ouderwetse broodoven. Het klapstuk is toch wel een hele oud voertuig op rupsbanden. Wat het precies is weten we niet, maar lijkt ons wel handig in de sneeuw. Het uitzicht is geweldig, af en toe breekt het wolkendek open en zien we de besneeuwde toppen van de "Mirantin" en het dal waar Villard-sur-Doron ligt.

Het pad gaat over in een bospad, eentje waar je stevige schoenen voor nodig hebt. Zolang we dalen gaat het goed, ik vraag me nu al af hoe onze route terug naar boven gaat. Als dat ook zo'n bos pad wordt kan het nog leuk worden. Tijdens mijn middelbare schooltijd ben ik 2 keer naar de Dolomieten geweest op school/wandelkamp, maar daarna niet echt meer actief gewandeld in de bergen. De gele markering kunnen we nog steeds goed vinden dus we lopen nog steeds goed. Het bospad komt uit op een onverhard pad, en we lopen nu weer tussen de alpenweiden. Dit pad heeft ook een rode markering, een ATB route (VTT of Mountainbike).




Naast wandelen, is dit gebied  ook erg bekend voor zijn mountainbike routes en fiets routes. Op de geasfalteerde wegen zien we al veel fietsters, mountainbikers zijn we nog niet tegengekomen. Maar goed ook, want er zijn stukken op deze route dat ik me afvraag hoe een mountainbiker een wandelaar moet passeren.

Het weer klaart inmiddels op, en de wolken drijven weg. Onze alpenpad gaat weer over in een smal bospad, iets dalend, maar zeer goed te doen. Dit pad is ook voor de mountainbiker, en wij vragen ons af hoe ze dat doen. Wij doen ze het niet na. En dan ineens staan we voor de grootste uitdaging hier op de route.Een watervalletje. Normaal zou dit een watervalletje zijn waar je in 2 stappen over wat stenen aan de andere kant bent en het pad weer verder kan volgen. In de zomer ja, maar we zitten nu in het jaargetijde dat al het smeltwater naar beneden raast. Manlief heeft de langste benen dus die mag de boel gaan verkennen terwijl wij met zijn tweetjes toekijken. (Met de videocamera draaiend natuurlijk, mocht ie onderuit gaan hebben we dat op beeld).

2 boomstronken lijken een passage te zijn, maar die liggen erg onstabiel en zijn spekglad. Eerder gevaarlijk dan handig. Uiteindelijk vinden we een mogelijkheid, en pa gaat eerst met zoon. Maar onze 6-jarige is bang en rent weg. Hij kalmeert wanneer we uitleggen dat papa hem optilt, zodat hij niet in de waterval komt te staan. Zo gauw hij aan de andere kant staat, is alle angst verdwenen en vindt hij zichzelf een stoere jongen. Nu ik nog er over heen. Dat lijkt goed te gaan, maar bij de laatste stap is de steen erg instabiel. "Pas op!" hoor ik, maar ik had het ook al gemerkt en had mijn gewicht al verplaatst. Opnieuw voet plaatsen en dan snel de laatste stap. Ik sta ook weer op het droge. De route gaat verder over het bospad en via een alpenpad staan we weer bij een geasfalteerde weg. Deze weg loopt naar ons huis (uiteindelijk) en we volgen deze een stuk omhoog. Onze wandelroute loopt dan weer het bos in, en dan moeten we echt aan het werk, een en al stijgen, het is nog net geen klimwerk. Nu voegen 2 andere wandelaars zich bij ons. Halverwege stoppen we even om wat te drinken, want warm hebben we het wel gekregen. Zoonlief houdt het goed vol en als hij ook nog een complimentje krijgt van onze medewandelaars is al zijn vermoeidheid verdwenen en gaat hij weer stug door. Er lijkt geen einde aan de klim te komen, en dan ineens moeten we door een stuk sneeuw. Maar aan het einde van de paar meter sneeuw ligt weer de geasfalteerde weg, de weg naar huis!  Bij de weg aangekomen zien we door de bomen wat bekende huizen. Nog niet ons huis maar wel die bij ons in het gehucht staan. Uiteindelijk zijn we na 3 uur thuis, 250 meter eerst gedaald en het afgelopen stuk dit weer naar boven geklommen. Moe en bezweet komen we aan. Even onder de douche en dan lekker aan de Franse lunch.