Vaccinatie Mexicaanse griep 1e ronde.

Vandaag was het ook bij ons zover. Zoonlief moest een prikje halen tegen de Mexicaanse griep. Maar hoe leg je zo'n 4 jarige nu uit wat er gaat gebeuren? Juist vanwege die massa is het risico groot dat de spanning van alle kinderen op elkaar overslaat. En daar had ik nu niet zo'n trek in. Die zoon van mij is niet zo bang uitgevallen, maar de invloed van de omgeving moet je niet onderschatten.

De oplossing kwam vanzelf. Op zondag zei zoonlief dat Nijntje ziek was en een pleister nodig had. Mooi, ik voelde aan Nijntje haar hoofd en zei dat ze in orde was. Maar om er zeker van te zijn dat ze niet ziek zou worden kreeg ze een prikje. (Ik had nog ergens een spuitje liggen uit de tijd dat mijn verstandskiezen werden getrokken) Dus Nijntje kreeg een prikje. Mocht zoonlief zelf doen. En Nijntje kreeg ook een pleister na het prikje. En ze heeft niet eens gehuild! Dus toen kreeg zoonlief ook te horen dat hij de volgende dag ook een prikje kreeg. Nijntje mocht mee om hem te helpen.

Zoonlief ging eerst naar school. Nu zit hij in een ander postcode gebied op school en hij is de enige uit zijn klas (zelfs van de school) die in onze postcode woont. Dus geen support van kinderen uit de klas. Iedereen moet op een ander tijdstip of andere dag. Ik kwam hem aan het einde van de pauze ophalen. School had er voor gezorgd dat hij helemaal klaar was met tas en jas, was super.

Thuis Nijntje en de papieren opgehaald en op weg naar de RAI. Prima doorstroming op de ring, en we konden gratis parkeren op een van de parkeer terreinen van de RAI. Ik heb bewust buiten geparkeerd zodat we nog even moesten lopen en zoonlief de kinderen, die al een prikje hadden gehad, kon zien. En die kinderen liepen allemaal te zwaaien met een vlaggetje. Met Nijntje onder zijn arm ging hij op weg om zijn prikje te halen. Precies op tijd liepen we de hal binnen. Overal hingen ballonnen wat ook een goede indruk op hem maakte. Ook hier konden we doorlopen en meteen aanschuiven aan een tafel. Nog steeds was het voor meneer een groot avontuur, totdat ze in zijn arm prikte. Toen begon hij hartstochtelijk te huilen. Ze hadden hem pijn gedaan. Al gauw waren het tranen van kwaadheid. Gelukkig kreeg hij snel een pleister en was de pijn over. Ja, want dat doen pleisters! Al gauw ging hij over tot de orde van de dag. Waar was zijn vlaggetje? Die waren nergens te bekennen. Nee, die stonden bij de uitgang, dus hup meteen op weg naar buiten. Bij het in ontvangst nemen van zijn vlaggetje en een appel, kreeg ik Nijntje onder mijn hoede. En huppelde hij vrolijk richting auto, want we gingen weer naar huis.

Over 3 weken heeft hij prik nr 2, hopelijk gaat het dan ook zo gesmeerd!