Vaccinatie Mexicaanse griep 1e ronde.

Vandaag was het ook bij ons zover. Zoonlief moest een prikje halen tegen de Mexicaanse griep. Maar hoe leg je zo'n 4 jarige nu uit wat er gaat gebeuren? Juist vanwege die massa is het risico groot dat de spanning van alle kinderen op elkaar overslaat. En daar had ik nu niet zo'n trek in. Die zoon van mij is niet zo bang uitgevallen, maar de invloed van de omgeving moet je niet onderschatten.

De oplossing kwam vanzelf. Op zondag zei zoonlief dat Nijntje ziek was en een pleister nodig had. Mooi, ik voelde aan Nijntje haar hoofd en zei dat ze in orde was. Maar om er zeker van te zijn dat ze niet ziek zou worden kreeg ze een prikje. (Ik had nog ergens een spuitje liggen uit de tijd dat mijn verstandskiezen werden getrokken) Dus Nijntje kreeg een prikje. Mocht zoonlief zelf doen. En Nijntje kreeg ook een pleister na het prikje. En ze heeft niet eens gehuild! Dus toen kreeg zoonlief ook te horen dat hij de volgende dag ook een prikje kreeg. Nijntje mocht mee om hem te helpen.

Zoonlief ging eerst naar school. Nu zit hij in een ander postcode gebied op school en hij is de enige uit zijn klas (zelfs van de school) die in onze postcode woont. Dus geen support van kinderen uit de klas. Iedereen moet op een ander tijdstip of andere dag. Ik kwam hem aan het einde van de pauze ophalen. School had er voor gezorgd dat hij helemaal klaar was met tas en jas, was super.

Thuis Nijntje en de papieren opgehaald en op weg naar de RAI. Prima doorstroming op de ring, en we konden gratis parkeren op een van de parkeer terreinen van de RAI. Ik heb bewust buiten geparkeerd zodat we nog even moesten lopen en zoonlief de kinderen, die al een prikje hadden gehad, kon zien. En die kinderen liepen allemaal te zwaaien met een vlaggetje. Met Nijntje onder zijn arm ging hij op weg om zijn prikje te halen. Precies op tijd liepen we de hal binnen. Overal hingen ballonnen wat ook een goede indruk op hem maakte. Ook hier konden we doorlopen en meteen aanschuiven aan een tafel. Nog steeds was het voor meneer een groot avontuur, totdat ze in zijn arm prikte. Toen begon hij hartstochtelijk te huilen. Ze hadden hem pijn gedaan. Al gauw waren het tranen van kwaadheid. Gelukkig kreeg hij snel een pleister en was de pijn over. Ja, want dat doen pleisters! Al gauw ging hij over tot de orde van de dag. Waar was zijn vlaggetje? Die waren nergens te bekennen. Nee, die stonden bij de uitgang, dus hup meteen op weg naar buiten. Bij het in ontvangst nemen van zijn vlaggetje en een appel, kreeg ik Nijntje onder mijn hoede. En huppelde hij vrolijk richting auto, want we gingen weer naar huis.

Over 3 weken heeft hij prik nr 2, hopelijk gaat het dan ook zo gesmeerd!

Orde in de chaos

Op zich verloopt mijn dagelijkse leven op rolletjes, tenminste zo komt het op de buitenwereld over. Alles wat gepland kan worden lijkt gepland.

Op veel punten is dat ook wel zo.

Wekelijks maken we een menuplan, waarop ook staat wanneer ik brood moet bakken. Er zijn vaste dagen en tijden in de week waarop we boodschappen doen, zodat zoonlief niet mee hoeft, en het niet ontzettend druk is. Een keer per week komt onze hulp in de huishouding het hele huis soppen. 

De wasmachine is programmeerbaar zodat ik 's avonds het wasgoed erin stop en weet dat de was klaar is op het moment dat ik thuis kom van mijn werk, zonder dat het de hele dag nat in de machine zit. 

Mijn man heeft wisselende dagen dat hij vrij is, dus maken we ook wekelijks afspraken wie wanneer zoonlief naar school brengt en haalt. Dus ook dat is geregeld.

Maar nu komt het. Opruimen is niet mijn sterkste kant. Bij vlagen ruim ik op om dat het moet. En als ik de boel aan kant heb is er ook meteen rust. Ik heb een digitale opruimcursus die ik volg, alleen niet erg regelmatig. Ook heb ik nog 2 boeken die op dit gebied tips geven. Als ik dit lees komt het me ook erg bekend voor. Het zijn dingen die ik allemaal eigenlijk al weet. Weten en doen zijn 2 verschillende dingen. Er waren momenten dat ik goed bezig was en juist voordat ik in een routine kwam, gebeurde er iets waardoor ik een goed excuus had om er mee te stoppen.

Ik heb me dan ook voorgenomen om vanaf vandaag actief aan de slag te gaan met de punten waar het nog niet zo goed mee gesteld is.

Mijn eerste actie is om vanavond een weekplanning te maken voor alle zaken die gewoon gedaan moeten worden. Een vaste avond bijvoorbeeld voor de administratie. 

Ik heb nog ergens hier op mijn laptopje een mindmap staan van een weekplanning. Ga die er bijpakken en aanpassen.  Ik zal natuurlijk stap voor stap mijn doelen moeten stellen, want het moet wel haalbaar zijn. En teveel hooi op je vork nemen is natuurlijk het beste excuus om er halverwege mee te stoppen.

Door dit te bloggen is voor mij een middel om mezelf aan mijn voornemens te houden. Ik maak het algemeen bekend, met de belofte regelmatig te laten weten wat de voortgang is. En die stok achter de deur is nu net wat ik nodig heb.

Dus als je dit leest, wil ik je vragen om een reactie als je vindt dat het te lang duurt voor dat ik hier iets over meldt.

Tips zijn natuurlijk ook van harte welkom. Heb je er ook last van? Of juist niet. Hoe ga jij er mee om?