Tijdens een van mijn vakanties is er iets bijzonders gebeurt. Iets wat een blijvende indruk op mij heeft achter gelaten.
Mijn 2 mannen deden hun middagslaapje, en ik kwam de woonkamer van ons huisje binnen. Een koolmeesje was door de openstaande deur naar binnen gevlogen, kon de weg niet meer terug vinden. Fladderde in paniek tegen de ramen en ging uiteindelijk op de grond naast een stoel zitten.
Ik wilde het arme diertje helpen, maar hoe kreeg ik dat vogeltje zover dat het me zou vertrouwen zodat ik hem kon oppakken? Toen herinnerde ik me een verhaal van mijn NLP trainer. Die vertelde dat het mogelijk was om met elk levend wezen rapport op te bouwen. Dus daar ging ik aan de slag. Rapport op bouwen met een bang koolmeesje. Terwijl ik rustig tegen het vogeltje sprak en uitlegde dat ik het wilden helpen, spiegelde ik zijn kopbewegingen en knipperde in hetzelfde tempo met mijn ogen. Het beestje werd rustiger en ging op de rugleuning van de stoel zitten. Me nieuwsgierig aankijkend. Ik bewoog mijn hand heel rustig naar het vogeltje en hield stil voor het diertje. Ik vertelde het dat ik het alleen de weg naar buiten kon wijzen als hij op mijn hand ging zitten. Want zo kon ik hem naar buiten brengen. En tot mijn stomme verbazing stapte het diertje zonder enige aarzeling op mijn hand en liet zich rustig de 2 meter naar de deur brengen. Zo gauw we in de deuropening stonden was de betovering (lees: rapport) verbroken en vloog ons koolmeesje terug de wijde wereld in......
Mijn 2 mannen deden hun middagslaapje, en ik kwam de woonkamer van ons huisje binnen. Een koolmeesje was door de openstaande deur naar binnen gevlogen, kon de weg niet meer terug vinden. Fladderde in paniek tegen de ramen en ging uiteindelijk op de grond naast een stoel zitten.
Ik wilde het arme diertje helpen, maar hoe kreeg ik dat vogeltje zover dat het me zou vertrouwen zodat ik hem kon oppakken? Toen herinnerde ik me een verhaal van mijn NLP trainer. Die vertelde dat het mogelijk was om met elk levend wezen rapport op te bouwen. Dus daar ging ik aan de slag. Rapport op bouwen met een bang koolmeesje. Terwijl ik rustig tegen het vogeltje sprak en uitlegde dat ik het wilden helpen, spiegelde ik zijn kopbewegingen en knipperde in hetzelfde tempo met mijn ogen. Het beestje werd rustiger en ging op de rugleuning van de stoel zitten. Me nieuwsgierig aankijkend. Ik bewoog mijn hand heel rustig naar het vogeltje en hield stil voor het diertje. Ik vertelde het dat ik het alleen de weg naar buiten kon wijzen als hij op mijn hand ging zitten. Want zo kon ik hem naar buiten brengen. En tot mijn stomme verbazing stapte het diertje zonder enige aarzeling op mijn hand en liet zich rustig de 2 meter naar de deur brengen. Zo gauw we in de deuropening stonden was de betovering (lees: rapport) verbroken en vloog ons koolmeesje terug de wijde wereld in......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten