Iedereen had zijn eigen avontuur op vrijdag 19 december. Het hele land lag plat vanwege de sneeuwstorm. Ik had een vooruitziende blik en vertrok al om 13 uur van kantoor te Utrecht om op tijd zoonlief van school te kunnen halen. Zoonlief zit in de Pijp op school. Reis van kantoor verliep langzaam maar gestaag en ik kwam rond 14.30 uur aan. Had de puinhoop op de weg al gezien en besloot zoonlief op te halen met het openbaar vervoer in plaats van met de auto. Voor wie het niet weet, wij wonen in Diemen dus zoonlief gaat niet in de wijk naar school.
Snel kantoorkleding verwisseld voor een spijkerbroek en stevige winterstappers en 10 minuten later stond ik al op de tramhalte. Om 14.50 u was de tram in zicht, maar door het vele verkeer zat ik er pas om 15 uur in. Gezien de snelheid waarmee de tram reed toch maar even school gebeld dat ik onderweg was en hoopte er om 15.30 uur te zijn. Helaas werd dit 16 u, want ook de aansluitende tram deed er tergend langzaam over. Maar ze reden in ieder geval. Ik was allang blij niet met de wagen de stad in te gaan. Alles stond vast. Bij school aangekomen zat zoonlief braaf te wachten, de directeur deed open en vroeg meteen: “vin chaud?” Glaasje warme wijn? Nou graag. Toen met zoonlief op stap en richting de tram.
Terwijl we op de tram stonden te wachten ging zoonlief sneeuwballen gooien naar passerende auto’s. Nu kan een vijfjarige niet echt wat aanrichten dus waren de reacties erg leuk. Een bestuurder draaide zijn raampje zelfs verder open om hem een kans te geven. Helaas miste die kleine. Na een kwartier wachten hoorde ik van anderen dat ze al 3 kwartier op de tram stonden te wachten. Toen wist ik al genoeg. “Kom op we gaan lopen.” En daar gingen we op pad. Ons startpunt: het Sarphati park.
Sarphatipark
Sarphatipark
Nu heb ik een zoon die gewend is om te lopen. Zeker als je er een avontuur van maakt, doet hij enthousiast mee. We liepen over de Ceintuurbaan richting de Amstel. Daar heb je het Speelhuis staan met spelend kabouters in de gevel. Dat was het eerste doel van onze expeditie. Bij de Amstel aangekomen was het tijd voor een volgende uitdaging, halverwege de reis gaan we in een restaurant eten. Het zag er namelijk niet naar uit dat er een tram zou komen. Eten in een restaurant vond hij wel helemaal geweldig. Dus bij elke eettentje of restaurantje we langs kwamen, wilde hij gaan eten. Maar nee, we waren nog lang niet halverwege. Langzaam maar gestaag volgende we onze weg. Onze 5 jarige wilde natuurlijk zo veel mogelijk van de sneeuw genieten en zolang we maar vooruit gingen had ik er geen probleem mee dat we niet al te snel gingen. Meneer bleef er vrolijk onder en dat was voor mij het belangrijkste, want zolang hij er zin in had kwamen we wel op ons eindpunt uit. Bij de Wibautstraat aangekomen was het inmiddels aardig donker geworden. Zoonlief wilde eten en daar stond onze reddende engel: de oliebollenkraam! Met zo’n delicatesse konden we wel weer verder aan de wandel.
Hoek Wibautstraat / 1e Oosterparkstraat
ThaiCoon, Beukenplein
Ik ben heel erg trots op mijn zoon en heb hem dat ook verteld. Na een lange schooldag ook nog zo’n heel eind lopen door de sneeuw, zonder zeuren. Ik vind het heel erg goed van hem.
Hoek Wibautstraat / 1e Oosterparkstraat
Via de 1e Oosterparkstraat en het OLVG (ziekenhuis) naar het Beukenplein. Daar heb je verschillende eettentjes en we zijn niet al te ver meer van een halte van tram 9. Het was ongeveer 17.30 uur dus we waren ongeveer een uurtje op weg. Meneer lustte el rijst met garnalen dus hoera een Thais eettentje. Zag er leuk uit en het was er nog rustig. Daar op ons gemak een hoofdschotel gegeten. Aardige mensen, prima eten en zoonlief gedroeg zich voorbeeldig. Zo mag hij wel vaker mee uit eten. Hij had niet alles op dus kregen we de rest mee in een bakje.
ThaiCoon, Beukenplein
Een krap uurtje later via de Populierenweg naar ons volgende doel, tramhalte Pretoruisstraat op de Lineausstraat. Hier lag heel veel sneeuw dus zoonlief liep niet op het voetpad, maar er net naast zodat hij tot aan zijn knieën door de sneeuw schoof. We schoten niet echt op, maar we hadden ons buikje vol en waren nog steeds goed geluimd. In de verte zag ik dat de trams reden. Gelukkig het einde van onze Noordpool expeditie was in zicht. Met de tram was het nog maar 10 minuutjes en dan waren we thuis. Het was 18.50 uur dat we eindelijke waren aangekomen op de tram halte. Laat nu die tram maar komen. Helaas 10 minuten later staarden we nog naar een lege rails met geen tram in het vizier. (en het was toch zeker 20 minuten geleden dat ik een tram had zien rijden). Terwijl we stonden te wachten reden Willem-Alexander en Maximá langs ons. “Kijk dat is de prins en prinses” weer iets om zoonlief zijn aandacht op iets anders te richten.
Om 19.10 uur hadden we het wel gezien en liepen via de Middenweg naar de halte Hogeweg. En net toen we weer verder wilden lopen: Joehoe de tram kwam er aan. Wij ons er snel tussen gewurmd. Er was een mevrouw zo lief om op te staan zodat die kleine kon zitten. Om 19.30 uur waren we eindelijke thuis van ons avontuur.
